4 augustus 2011
-Jace Everett – The Good Life-
Een man en zijn verhaal.
Altijd mooi. Vaak schrijnend, ook grappig…
Hij vertelde spontaan. Serieus, maar met een kwinkslag. Zijn woorden vloeiden als een waterval. Want het was zijn verhaal, het was doorleefd. Hij kende het.
Het liep niet van een leien dakje, dat leven. Hij verloor vroeg zijn vader. En met enige schaamte voegde hij eraan toe, dat dat voor hem een opluchting was. Nooit meer dat strenge oordeel en die eeuwige discussies…
Maar zijn moeder bleef alleen achter. Zonder partner. En dat stemde haar droef. Als trouwe zoon woog het dubbele gevoel zwaar.
Enige tijd later liep zijn relatie scheef. Een relatie van meer dan 15 jaar. Zoveel jaren van vallen en opstaan, deels samen opgroeien. Zoveel vertrouwen en delen van lief en leed. Zwoesj! Weg.
-Al Green – How can you mend a broken heart?-
Het liet hem verweesd achter, die relatiebreuk. Veel vragen rezen. Hij kwam bij een psychologe terecht. Die vroeg na een aantal sessies of zijn ex-vriendin eens kon langskomen. De ex deed het. Na het gesprek vertelde zij the bottom line van wat de therapeute haar vertelde: ‘You’re to blame, mister…’.
Het was de laatste keer dat hij de pscychologe sprak.
Hij leerde andere vrouwen kennen. Had enkele kortstondige ‘relaties’. Ze liepen spaak. Zijn vertrouwen was zoek. Bindingsangst op grote schaal.
De laatste duurde een maand. Een maand vol onzekerheid over wat het precies was. Een relatie, een vriendschap, een niets… Er werden veel cafébezoeken gedeeld. Er werd samen geslapen. Bij wijlen was er zelfs seks.
Op zijn verjaardag werd hij bij haar thuis gevraagd. Ze wilde hem. Hij ging mee. Hij nam haar. Daarna werd hij vriendelijk verzocht om naar huis te gaan. Het was het begin van het einde. Hij kocht nog een smartphone voor haar -zij was de hare kwijt. De dag erna verbrak ze de ‘relatie’. Per sms. Via de smartphone.
Ze gaf hem niet terug.
Een nonkel merkte op dat hij het misschien eens met een man moest proberen.
Het was de laatste keer dat hij die oom sprak…
Mieke Van Looy 