27 juli 2011

-Metallica – Nothing Else Matters-

Een witte nacht. Woelen en keren. In mijn hoofd het nieuws herhalend. En herhalend. Denkend en proberen te bedenken hoe ik het ga aanpakken, wat ik ermee aankan.
Moe. Leeg. Telkens opnieuw proberend de vage grenzen op te zoeken. In de hoop te ontdekken dat ze ditmaal dik omkaderd zijn. Typografisch vetjes. Duidelijk en onafwendbaar. Zoals een tabelrand in Word.

Hoe weinig lijk ik soms te passen in deze wereld. Waar je voortdurend op je hoede moet zijn, presteren, energie voor 10 hebben, gefocust blijven. Ik word daar zo moe van.

-I Saved The World Today – Eurythmics-

Ooit redde dit nummer me van een tragisch melancholisme.
Ik zong het wel 1000x in mijn hoofd. Om wat dan ook te bezweren. Om mezelf ervan te overtuigen dat het ok was. Dat alles goed kwam. Als troost en warmtebrenger in het onwaarschijnlijk trieste gevoel van eenzaamheid.

Het grote verschil met toen en nu is dat ik ondertussen de trotse mama van 2 geweldige dochters ben. De essentie van het leven: Gaan, en je vermenigvuldigen…
Chéck – Ingevuld.

Toch blijf ik het soms onnoemelijk zwaar vinden om angstig gehecht te zijn. Op stressmomenten of bij tijden van onzekerheid steekt het de kop op. En trekt het me gemeen naar beneden, slingert me weg uit mijn centrum.

Is de boodschap hard wegrennen van leegzuigers? Sneller aanvoelen wat energie geeft en wat het net opslorpt? En van daaruit dan beslissen en niet terugzien?

Overpeinzingen van een onzekeraar *zucht* over tot de orde van de dag.

-Insane in the Membrane – Cypress Hill-