Juni is het al. En het verlossende zomerschot is er nog niet helemaal door. Je voelt het wachten bij iedereen. Het verlangen naar blauw en groen en de zorgeloosheid van zonder jas en op blote voeten.

Maar de grilligheid van het wolkendek dat onze zo geliefde zon omsluierd, geeft ook een prachtige gelaagdheid van landschappen met zich mee. Het bokeh dat door de natuurlijke filter van de zware lucht ontstaat, zorgt voor het soort mystieke omkadering dat je weer in sprookjes doet geloven. Er in rondwandelen geeft het gevoel van even helemaal alleen op de wereld te zijn zonder enig spoor van eenzaamheid. Omdat alles rondom je zo mooi leeft en bloeit, maar de wijdsheid nog even voor zich houdt. Subtiel verborgen, maar nog duidelijk voelbaar.

De titel van deze blogpost leende ik van Leonard Cohen’s  Waiting for the Miracle. Omdat het zo mooi weergeeft dat we in ons verlangen naar meer, beter, anders, … vaak de schoonheid die ons omringd vergeten te zien. Ik geef jullie alvast mee wat ik vanmorgen zag (tip: Als je op de foto’s klikt, zie je ze in een groter formaat).

Fijne dag!

Mieke
x