Wat een prachtige dag was het vandaag.
Het ochtendlicht wees me vanochtend de weg naar de oevers van de Dijle. Ik kon het niet laten om, terwijl ik op weg naar kantoor was, even een ommetje te maken, mijn wagen te parkeren langs de weg, en het licht dat het Dijlepad bescheen te volgen. Tot ik, achter de hoek van een Dijlekronkel, de grote, rode zon pluimplanten zag belichten. Zo mooi… Met geen woorden te beschrijven.
Toen ik, na een fijne werkdag, terug naar huis reed, zag ik een troep wilde ganzen een weide vullen. Opnieuw ging mijn wagen aan de kant, en volgde ik het pad van de schoonheid. Zoals gewoonlijk, deden de vogels wat ik van hen kan verwachten (vogels en ik gaan niet samen, ze vliegen steeds op cruciale momenten op). Maar laat dat nét zijn wat in mijn beeld paste. Ongevraagd, maar precies zoals het moet zijn.
De titel van deze blogpost leende ik van Bill Withers.
The sunlight hurts my eyes
The Day that lies ahead of me
A perfect Complex
Continuation
Mieke Van Looy 
Dank je voor je fijne woorden, Marianne :-). Tot wandels!
LikeLike
I know the feeling, I know the views… Mooi, Mieke, en dank om het te delen!
LikeLike
Ja, he Fie! Echt genieten 🙂 x
LikeLike
Oh, dank je lieve Corinne! Je doet me veel plezier 🙂
LikeLike
mieke, naast sympatiek en behulpzaam heb je nog eens heel veel talent voor de dingen die je ons hier toont. Blijf vooral op die weg. prachtige foto’s
LikeLike
Dank je Hanneke. Zo fijn!
LikeLike
Mooi indeed! X
LikeLike
Prachtig, Mieke. Wat een heerlijk begin van de dag.
LikeLike