Januari is niet mijn maand. De winter niet mijn seizoen. Mijn wapen tegen zwarte gedachten en futloosheid is, buiten het gezelschap van lieve, begripvolle vrienden en muziek,  bewust op zoek gaan naar schoonheid en die trachten te verbeelden. Zien, diep kijken en schoonheid vinden. Omdat breed kijken even niet lukt.

Op momenten als deze, mis ik mijn camera en het licht van de lente heel erg.
Die camera, daar komt een oplossing voor. Snel.
Mijn vorige, die het vorige week plots opgaf, ligt nog levensloos op de reparatiedienst van zijn Japanse maker. Een infuus van veel geld kon hem beter maken. Maar daar nam het pragmatisme het van me over. Een nieuw toestel biedt me meer. Mensen ruil je niet in, maar toestellen.. ’t Ja, … soms is het de beste oplossing.

Dus 1 van de komende dagen komt mijn nieuwe orthese aan. Ik kijk er met gemengde gevoelens naar uit. Ik ben in de veilige-niet-teveel-gedoe modus. En nieuwe toestellen hebben handleidingen. Vaak lange. Maar het nieuwtje zal gelukkig veel gelijkenissen vertonen met de oude.  Met daar bovenop wat extra’s. Die in de nieuwe lente zeker van pas zullen komen.

Om toch in mijn veilige wereld van schoonheid te kunnen duiken, biedt een rijk archief aan onbewerkte beelden me gelukkig een tussenoplossing. Waar gisteren mijn lieve, jarige soulmate en het optreden van The Blue Chevys (heerlijke Soulful Rock ’n Roll and Rhythm ’n Blues) me deed herleven, redde de blijdschap om de gecapteerde natuurschoonheid en het ‘herzien’ ervan me vandaag van een gewisse winterdip.

Nu de lente zelf nog, en mijn vrolijke buikgevoel volgt zeker.

– De titel van deze blogpost en de foto’s ontleende ik aan het nummer
‘Don’t dream it’s over’ van Crowded House, een stukje instant hoop (en ook wel jeugdsentiment)-

There is Freedom within

There is Freedom without

Try to catch the Deluge (in a papercut)

Hey now,
Hey now,

Don’t dream it’s over