Maandagochtend, 7u50 Stationsbuurt Mechelen

Tak.tak.retak.retak.

De trein verdooft

mijn oor, mijn hoofd

hoog boven mij

in log kadans,

beweegt hij zich

en met hem mee

het spel in licht,

een schaduwdans

Ik loop onder

de bruggen door,

voel eventjes

mezelf niet meer,

zo opgeslokt door

luid geluid

van daverend,

zwaar treinverkeer.

Tak.tak.retak.retak

Dan volgt een schrille

remsleepsnerp,

eenzelfde als die

van een boot.

Al piepend komt

de trein tot stand,

geluid sterft af,

gaat langzaam dood.

De trein verdooft

mijn oor, mijn hoofd

niet langer

met zijn log kadans.

Er is weer plaats

voor frisse rust,

weer ruimte voor

gehoorbalans.