De wind doet het voor
en blaast een refrein
door het bos van gemodereerd
zijn

Ik hoor vaag de woorden
‘Laat gaan, laat het los’
en ik wil,
maar het doet me wat pijn

De warmte, het deken
van zon en illusie,
ik hou ze veel liever dichtbij

Als ik dàt laat gaan,is
– zoals ik het nu zie-
het lang, zalig leven voorbij

Het klein beetje rouw,
het loslaatmoment,
van de zomer naar herfst
en meer binnen

is op zich niet echt erg,
maar ik zou, kon ik kiezen,
nooit aan deze fase beginnen

Ik weet het, het went
en het wordt ook best fijn,
met een boek
en het vuur van een haard

Maar voorlopig is
weemoed wat ik het meest voel
nu de herfst
de hoogzomer bedaart.