Al een hele week achtervolgt Ruby Tuesday van The Rolling Stones me -Misschien (enfin, zeker) omdat de cd waar het nummer opstaat me bij het autorijden vergezelt-
De betiteling van deze blogpost was daar, voor mijn brein althans, een logisch gevolg van.

De Naam van de Rode Draad.

Ik hou van rode draden. Rode draden laten dingen kloppen, verbinden punt A met punt B en geven betekenis eens ze verbonden zijn.  Zoals vroeger op school -bij plastische opvoeding- nageltjes in een plankje kloppen, en nadien die nageltjes met een rode garendraad met elkaar verbinden, om de figuur die je timmerde vorm te geven. En dan fier zijn op het eindresultaat. Of opgelucht dat het af was, dat kan ook. Maar toch: Het bracht je ergens. Tot iets afgerond.

Toen was het létterlijk een rode draad. Nu figuurlijk. Ik timmer nooit nog nagels in plankjes om ze nadien te verbinden met een rode draad. Maar wel in mijn hoofd.

En soms maak ik ook foto’s. Van tulpen bijvoorbeeld. Op een woensdag. De dag na (Ruby) Tuesday. En tulpen bloeien, net als alle bloemen, vroeg of laat uit.

Yesterday don’t matter if it’s gone

Goodbye, Ruby Tuesday

Who could hang a name on you?

Still I’m gonna miss you