The will of the Wind

Veel wind, de laatste dagen. En dan die régen.. Het begin van menig nutteloze conversatie. Alsof je het zelf nog niet gemerkt hebt, dat je van je sokken geblazen wordt zodra je het pand verlaat. En dat diezelfde sokken nat worden als je niet uitkijkt.
We laten het graag achter ons, de ‘vervelende, saaie’ conversaties waar we geen tijd voor (willen) hebben..

En toch geeft het ook mooi het verbindende van de natuur weer. De regen, die voelen we op onze huid, als we in een zotte bui er in gaan dansen. Of als we er ongewild in terechtkomen als we na een lange werkdag naar huis fietsen, terwijl er een auto door een diepe plas rijdt, net op het moment dat we diezelfde plas langs de andere kant passeren. We kunnen er niet omheen.  Soms werkt hij verfrissend. Soms vinden we hem irritant. Maar hij is er. En voor iedereen.

Wild as the Wind

Net als de wind. Die vòel je. Die hoor je. In het knisperen van de dorre herftsblaadjes, die door een windstoot aangezet worden tot geruis. Simultaan. Roetsj! Geruis in zijn meest heerlijke vorm: die van lichtzinnige natuurlijkheid.
Heel wat muzikanten raakten er door geïnspireerd. Door het geluid in zijn zuiverste vorm (denk maar aan percussie, relaxatiemuziek.. ), maar ook door het gevoel dat hen lyrisch maakte. (Dust in the Wind – Kansas, Wild is the Wind – Nina Simone, Blowin’ in the Wind – Bob Dylan, … om er maar enkele heel gekende te noemen)

Gisteren werd ik verrast door dit fijne geluid. Al wandelend. Er stond nochtans een koptelefoon (met zachte muziek) op mijn hoofd. Maar het leek alsof ik het mòest horen. Alsof het spel van de blaadjes en de wind bewust teweeggebracht werd als een reminder. Aan hoe zalig het leven kan zijn in kleine dingen.

Kopzorgen? Uitgewaaid, Gone with the Wind.

The Answer