Nature’s call

Het is november. De dagen zijn korter, natter en onaangenamer. Het nummer van Phil Collins, waarnaar de titel van dit stukje verwijst, kwam spontaan in me op toen ik vandaag weer getroffen werd door de schoonheid die ons omringt, en die me telkens weer diep kan raken.

Vorig jaar in de lente kocht ik een spiegelreflexcamera. Sinds ik mijn passie vond in de (natuur-)fotografie voel ik me zo veel gelukkiger. Het was zo onwaarschijnlijk heerlijk om alles voor de eerste keer door een zoomobjectief te zien. Je kan je niet voorstellen wat een wereld voor me leek open te gaan. Waar ik vroeger zonder veel aandacht aan het botten van de bladeren voorbij ging, zag ik nu de immense schoonheid van elk detail. Meer nog, mijn hart maakte een sprongetje. Alsof ik plots de verbondenheid voelde. Ik zag dat de nerven van een blad erg lijken op de lijnen in mijn handpalm, zag de fantastische opbouw van een bloem, waarvan de blaadjes volgens een heel geordende structuur tot het geheel ‘bloem’ komen, … Om kort te gaan: Ik leerde het afgelopen jaar LEVEN.

Vanzelfsprekend ben ik nu een beetje bang. Bang om wat de donkere dagen gaan brengen. Er is minder te fotograferen. Minder licht, minder kleur.
Er zijn uiteraard ook nog de warme cocon van muziek. Het helende van schrijven. Het je verliezen in een heerlijk boek. Maar dat contact met de natuur, dat elke keer weer het bewijs zien dat schoonheid in alle eenvoud zich niet aan je opdringt, maar er wel is… Ik ga het missen.

Dacht ik. Want…  zonet trof ik  -tot mijn verbazing-  onwaarschijnlijke schoonheid :-). Onderweg naar huis was het daar, het landschap dat me lokte. Ik moest er maar naar kijken en de drang om het in beeld te brengen volgen. Op het moment dat ik er aankwam, overspoelde het geluksgevoel me. Door door de modder te stappen en in de wei op zoek te gaan naar het beste ‘point of view’ trof ik nog kleine, sierlijke witte bloempjes. ‘Pour protéger’ flitste er door mijn hoofd … Des fleurs pour protéger…

Pour Protéger