Ik scheld weleens op mensen 
als ik met de auto rijd.
Ik uit dan schuttingswoorden 
lijkend op ‘ debiel of geit …’

Ik ben er niet echt fier op, 
en ik heb ook geen verweer.
Tenzij dan de frustratie
met als oorzaak het verkeer.

En ach, ik weet het best:
Het kan niet, ’t is heel fout.
Mocht een kind zo’n woorden uiten,
noemde iedereen het stout.

Maar tóch kan ik niet zeggen
dat het nooit meer zal gebeuren.  
Ik wil énorm mijn best doen, 
maar zal minstens nog wél zeuren.

En bij wijlen, weet ik nu al, 
zal je me nog eens betrappen.
Op een onbewaakt moment 
kan nog een schuttingswoord ontsnappen …