-Feargal Sharkey – It never happens to me-

Mijmerend dacht ze: It did happen to me.

Ze werd een vrouw, ouder dan 18. Maar in haar hart nooit ouder.
Ze leefde samen met een partner, vaak niet op de intense manier waarop ze gezworen had dat het zou gebeuren. Haar job was middelmatig, ze werkte deels voor het geld.
Zij, de idealiste, zou vanuit passie (be)leven, werken, Altijd. Nooit toegevingen doen.

But it did happen.
En het was niet erg. Want de zon scheen op vele dagen. En er gebeurden mooie dingen die ze in haar jeugd nog niet kende. Groots van kleinheid. Klein maar vol van echtheid. Omstandigheden veranderden, zienswijzen deden dat ook.

Ze vroeg zich af wie die ander was. Diegene die ze nooit écht leerde kennen. Waarvan ze slechts eventjes mocht proeven. Het smaakje dat ze lekker vond. Dat naar zoveel meer smaakte, maar dat ze nooit tot zich kon nemen tot aan de kern. Was het een pit? Was het een steen? Was het het walhalla van gelukzalige proeverij? Een explosie van ongekende lekkerheid? Zoiets als de moeulleuse gom van een ‘neusje’? Gretig als ze was, hield het haar bezig. Het hart, de ziel, het geheel…

Rust.

Vervulling van alle verlangens. Begrepen tot op het bot, bezield en onbezonnen. Begeerd tot in de diepste vezel, gekoesterd en koesterend tot in het oneindige. Bestond het? Ja, wist ze. Minstens in momenten. In het beste geval een veelheid ervan.

Voor minder wilde ze niet gaan. Die momenten maakten het het waard. Het leven.
Die momenten dat ze samenviel met zichzelf, de ander zag en gezien werd door de ander.

De ogenblikken van geluk, begrepenheid en dichte warmte…
Ze was blij dat ze ze minstens even mocht meemaken.
Wat was er meer?